Fotogaleria

Sonda

Newsletter

Logowanie

Ministerstwo Komunikacji Główną Bibliotekę Komunikacyjną, której celem było gromadzenie materiałów informacyjnych z zakresu transportu, powołało w 1919 r. Fundamentem zbiorów instytucji stały się resztki ocalałych księgozbiorów byłych zarządów Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej i Nadwiślańskiej oraz niemieckiej Dyrekcji Kolejowej w Warszawie (z okresu I wojny światowej).

W 1926 r. księgozbiór biblioteki liczył ok. 1500 tomów i 130 czasopism fachowych. W 1932 r. zbiory biblioteki zostały przeniesione z budynku przy ul. Nowy Świat 14 do specjalnie zaprojektowanego pomieszczenia w budynku przy ul. Chałubińskiego 4. W 1935 r. ukazały się „Komunikaty”, pierwsze publikacje opracowane i wydane przez bibliotekę zawierające przegląd ważniejszych artykułów z czasopism zagranicznych, miesięcznik „Wykaz Ważniejszych Przybytków” oraz rocznik „Wykaz Czasopism”, otrzymywanych w ramach prenumeraty, wymiany i darów. W 1938 r. księgozbiór biblioteki liczył prawie 24 tys. woluminów, w tym ok. 7 tys. czasopism.

Działalność biblioteki przerwała wojna; zbiory biblioteczne uległy zniszczeniu w 90%. Odbudowa biblioteki rozpoczęła się zaraz po zakończeniu wojny. Nowo powołane Ministerstwo Komunikacji włączyło w 1945 r. bibliotekę w swoją strukturę. Od początku lat 50. następowało rozszerzenie resortowej sieci bibliotecznej. W 1954 r. składała się ona z centralnej biblioteki kolejowej, 12 bibliotek okręgowych, 23 bibliotek zakładowych, 189 punktów bibliotecznych; ich księgozbiór liczył łącznie 357 tys. woluminów.

W 1962 r. zapadła decyzja o utworzeniu w Ministerstwie Komunikacji sieci ośrodków informacji technicznej i ekonomicznej. Tworzyły ją Resortowy Ośrodek Informacji Naukowej, Technicznej i Ekonomicznej wraz z podlegającą mu Główną Biblioteką Komunikacyjną, branżowe ośrodki informacji, ośrodki okręgowe i zakładowe. W 1968 r. Główna Biblioteka Komunikacyjna otrzymała status biblioteki naukowej.

W latach 70. rozpoczęły się przygotowania do budowy zautomatyzowanego systemu informacyjnego dla opracowywania tezaurusów z zakresu transportu. W 1989 r. zakończył się pierwszy etap wdrażania systemu. W następnych latach ukazywały się kolejne edycje Tezaurusa Transportu, w tym rosyjsko-niemiecko-angielskiego Tezaurusa OSŻD. W 2006 r. GBK włączyła się w prace EuroTermBanku – zrzeszającego międzynarodowe instytucje gromadzące europejskie zasoby terminologiczne.

W 2007 r. po reorganizacji Ministerstwa Transportu Główna Biblioteka Komunikacyjna znalazła się w strukturze Ministerstwa, przejmując także zadania Resortowego Ośrodka Informacji.

Obecnie biblioteka to bogata skarbnica wiedzy w dziedzinie transportu, łączności i budownictwa. Gromadzi, opracowuje, przechowuje i udostępnia książki, czasopisma, normy i inne materiały specjalne; posiada ponad 100 tys. woluminów, prenumeruje 188 tytułów czasopism polskich i 95 zagranicznych.

Biblioteka kontynuuje działalność wydawniczą: publikuje miesięcznik „Biuletyn Informacyjny Infrastruktury” (od 1970 r.), kwartalnik „Wykaz Ważniejszych Nabytków GBK”, półrocznik „Skorowidz Rzeczowy Aktów Normatywnych” dotyczący transportu oraz rocznik „Wykaz Czasopism Krajowych i Zagranicznych GBK”.

Biblioteka dysponuje własnym bankiem danych (baza KOM – opisy dokumentacyjne czasopism i wydawnictw zwartych; baza BIB – opisy bibliograficzne księgozbioru historycznego; baza CZAS – informacje o czasopismach). Biblioteka przygotowuje zestawienia tematyczne na zapytania czytelników. GBK jest ogólnie dostępna.

Autor: (źródło: Ministerstwo Infrastruktury, Główna Biblioteka Komunikacyjna, 23.11.2009)